
معمولا هر ورزشکاری درجاتی از صدمههای وارده به اندامها را تجربه میکند ولی استانداردهایی وجود دارند که با رعایت آنها میتوان صدمههای ورزشی را به حداقل رساند.
آسیبهای ورزشی بهخصوص در ورزشهای برخوردی مثل هندبال، فوتبال، والیبال، بسکتبال و... که دو تیم مقابل هم قرار دارند، جدیتر و خطرناکتر است زیرا در این نوع ورزشها، ورزشکار هنگام دویدن، پریدن یا فرود آمدن به بازیکنان تیم مقابل یا حتی همتیمی خود برخورد میکند و در همان حین صدمه به اندامها وارد میشود.
البته در ورزشهایی مانند ووشو، کشتی، جودو یا تکواندو که انفرادی محسوب میشوند هم احتمال وارد شدن ضربه به ورزشکار بهوسیله بازیکن مقابل بالاست. گروههای سنی ورزشی به ردههای نوجوانان، جوانان، امید، بزرگسالان و نهایتا پیشکسوتان تقسیم شده است. همه ورزشکاران ممکن است دچار صدمههای ناشی از ورزش شوند اما هرچه سن ورزشکاران پایینتر یا بالاتر باشد، میزان آسیبدیدگی بیشتر میشود. ورزشکاران 14 تا 16 ساله، استخوانبندیشان کامل نشده ولی عضلاتشان قوی است بنابراین هماهنگی بین عضله و استخوانشان وجود ندارد وقتی چنین فردی به ورزشهای گروهی میپردازد، احتمال آسیب او وجود دارد. گاهی شدت آسیب آنقدر زیاد است که ممکن است جبرانناپذیر باشد اما اغلب، صدمهها در حد التهاب محل عضله چهارسر ران به استخوان درشتنی است و شدت ضربه چند ماهی مانع ادامه فعالیت بدنی در ورزشکار میشود. نوع آسیبدیدگی در سنین بالا کمی متفاوتتر و معمولا مختص پیشکسوتان ورزشی است اغلب پیشکسوتان فکر میکنند چون سالهاست ورزشکار بودهاند، میتوانند مانند دوران جوانی به ورزش ادامه دهند اما زمان و شدت تمرین با بالاتر رفتن سن باید تغییر کند. برای ادامه ورزش استاندارد و بیخطر، باید میزان پوکیاستخوان را با آزمایش سنجش تراکماستخوان مشخص کرد. اگر پوکیاستخوان ثابت شود، شدت و زمان ورزش باید محدودتر شود و براساس شدت آن درمان دارویی هم آغاز میشود تا جلوی ادامه روند پوکی گرفته شود. قدرت عضلات را نیز میتوان با چند روش اندازه گرفت؛ یکی از این روشها استفاده از دستگاههایی به نام ایزوکنتیک است که قدرت عضلات پای راست و چپ یا دست راست و چپ را میسنجد. براساس نتایج این سنجش میتوان فهمید مثلا قدرت عضلات پای راست ورزشکار چقدر است. روش دیگری هم وجود دارد که قدرت عضلات را براساس نیروی واردکننده شده به عضو از 0 تا 4 اندازه میگیرد.
این اندازهگیری را برای همه عضلات از ران و ساق گرفته تا عضلات انگشت و.... میتوان انجام داد. عضلهای که امتیاز 4 را به دست بیاورد، قویترین و امتیاز صفر مربوط ضعیفترین عضله است که اصلا حرکتی ندارد.ورزشکارانی با سن بالا هم اگر در زمین مناسب ورزش نکنند، احتمال آسیبهای عضلانی، پارگی لیگامانها، ضربه به مفاصل و آرتروز زانو و... برایشان زیاد است.
بعضی از انواع آسیبها در نوجوانانی که در محیطهای نامناسب مانند خیابان آسفالت و غیراستاندارد و با توپ پلاستیکی بازی میکنند، زیاد مشاهده میشود. علت آن هم سفت بودن بیش از حد زمین است چون میزان وزنی که از طرف بدن به زمین وارد میشود و نیرویی که از طرف سطح زمین به پا برمیگردد، در یک سطح آسفالت غیراستاندارد بسیار بیشتر از پیست استاندارد ورزشی است. به همین دلیل ورزشکاران باید در سطوح ورزشی استاندارد ورزش کنند. امروزه در خیلی از پارکهای سطح شهرها محوطههایی را به ورزش اختصاص دادهاند که به چمن مفروش شدهاند. در زمینهای نرم نیروهایی که از زمین به پا برمیگردند کمترند. اگر در نزدیک محل کار یا خانهتان پارک نیست، حتما در باشگاه ثبتنام و از وسایل مجهز باشگاهها مانند تردمیل و... استفاده کنید/.
آسیبهای ورزشی بهخصوص در ورزشهای برخوردی مثل هندبال، فوتبال، والیبال، بسکتبال و... که دو تیم مقابل هم قرار دارند، جدیتر و خطرناکتر است زیرا در این نوع ورزشها، ورزشکار هنگام دویدن، پریدن یا فرود آمدن به بازیکنان تیم مقابل یا حتی همتیمی خود برخورد میکند و در همان حین صدمه به اندامها وارد میشود.
البته در ورزشهایی مانند ووشو، کشتی، جودو یا تکواندو که انفرادی محسوب میشوند هم احتمال وارد شدن ضربه به ورزشکار بهوسیله بازیکن مقابل بالاست. گروههای سنی ورزشی به ردههای نوجوانان، جوانان، امید، بزرگسالان و نهایتا پیشکسوتان تقسیم شده است. همه ورزشکاران ممکن است دچار صدمههای ناشی از ورزش شوند اما هرچه سن ورزشکاران پایینتر یا بالاتر باشد، میزان آسیبدیدگی بیشتر میشود. ورزشکاران 14 تا 16 ساله، استخوانبندیشان کامل نشده ولی عضلاتشان قوی است بنابراین هماهنگی بین عضله و استخوانشان وجود ندارد وقتی چنین فردی به ورزشهای گروهی میپردازد، احتمال آسیب او وجود دارد. گاهی شدت آسیب آنقدر زیاد است که ممکن است جبرانناپذیر باشد اما اغلب، صدمهها در حد التهاب محل عضله چهارسر ران به استخوان درشتنی است و شدت ضربه چند ماهی مانع ادامه فعالیت بدنی در ورزشکار میشود. نوع آسیبدیدگی در سنین بالا کمی متفاوتتر و معمولا مختص پیشکسوتان ورزشی است اغلب پیشکسوتان فکر میکنند چون سالهاست ورزشکار بودهاند، میتوانند مانند دوران جوانی به ورزش ادامه دهند اما زمان و شدت تمرین با بالاتر رفتن سن باید تغییر کند. برای ادامه ورزش استاندارد و بیخطر، باید میزان پوکیاستخوان را با آزمایش سنجش تراکماستخوان مشخص کرد. اگر پوکیاستخوان ثابت شود، شدت و زمان ورزش باید محدودتر شود و براساس شدت آن درمان دارویی هم آغاز میشود تا جلوی ادامه روند پوکی گرفته شود. قدرت عضلات را نیز میتوان با چند روش اندازه گرفت؛ یکی از این روشها استفاده از دستگاههایی به نام ایزوکنتیک است که قدرت عضلات پای راست و چپ یا دست راست و چپ را میسنجد. براساس نتایج این سنجش میتوان فهمید مثلا قدرت عضلات پای راست ورزشکار چقدر است. روش دیگری هم وجود دارد که قدرت عضلات را براساس نیروی واردکننده شده به عضو از 0 تا 4 اندازه میگیرد.
این اندازهگیری را برای همه عضلات از ران و ساق گرفته تا عضلات انگشت و.... میتوان انجام داد. عضلهای که امتیاز 4 را به دست بیاورد، قویترین و امتیاز صفر مربوط ضعیفترین عضله است که اصلا حرکتی ندارد.ورزشکارانی با سن بالا هم اگر در زمین مناسب ورزش نکنند، احتمال آسیبهای عضلانی، پارگی لیگامانها، ضربه به مفاصل و آرتروز زانو و... برایشان زیاد است.
بعضی از انواع آسیبها در نوجوانانی که در محیطهای نامناسب مانند خیابان آسفالت و غیراستاندارد و با توپ پلاستیکی بازی میکنند، زیاد مشاهده میشود. علت آن هم سفت بودن بیش از حد زمین است چون میزان وزنی که از طرف بدن به زمین وارد میشود و نیرویی که از طرف سطح زمین به پا برمیگردد، در یک سطح آسفالت غیراستاندارد بسیار بیشتر از پیست استاندارد ورزشی است. به همین دلیل ورزشکاران باید در سطوح ورزشی استاندارد ورزش کنند. امروزه در خیلی از پارکهای سطح شهرها محوطههایی را به ورزش اختصاص دادهاند که به چمن مفروش شدهاند. در زمینهای نرم نیروهایی که از زمین به پا برمیگردند کمترند. اگر در نزدیک محل کار یا خانهتان پارک نیست، حتما در باشگاه ثبتنام و از وسایل مجهز باشگاهها مانند تردمیل و... استفاده کنید/.