1500 بازدید
45 دیدگاه
بیماری دیابت در بلند مدت موجب کم شدن جریان خون در همه بدن می شود و این مشکل در پا بیشتر از جاهای دیگر خودش را نشان می دهد.
کف پا دورترین قسمت بدن از قلب است و نسبت به دیگر بافت های بدن خون کمی دریافت می کند، به همین علت است که در هوای سرد اولین جایی از اندام که سرد می شود پا است و بیماری دیابت در بلند مدت موجب کم شدن جریان خون در همه بدن می شود و این مشکل در پا بیشتر از جاهای دیگر خودش را نشان می دهد.
همین امر موجب می شود زخم هایی که بطور مرتب در اثر آسیب های محیطی در پای همه افراد ایجاد می شود و بسرعت خوب می شود، در پای افراد دیابتی بهبود پیدا نمی کند و عوارضی به دنبال دارد که از جمله درد، نوروپاتی (بیماری اعصاب) محیطی، زخم و نهایتا قطع عضو اندام است و اکثر این گونه بیماران درگیر نوروپاتی حسی هستند که معمولا ساق پا حساس می شود و با پوشیدن جوراب و شلوار در هنگام شب و تماس آنها با پوست، ساق پا دردناک می شود.
از دیگر عوارض قند بالای خون، بخصوص در افرادی که بدرستی قند خونشان کنترل نمی‌شود، بی حسی در پاهاست. در اثر این بی حسی اگر زخم، پینه یا میخچه‌ای به واسطه پوشیدن کفش نامناسب در پا ایجاد شود، فرد دیابتی قادر به تشخیص بموقع عارضه نیست و به دلیل تاخیر در درمان، احتمال بروز مشکلات ثانویه وجود دارد.
از آنجا که درد پا در بیماران دیابتی کمتر احساس می‌شود، متخصصان توصیه می‌کنند که مبتلایان به دیابت باید هر روز پاهای خود را بررسی کنند تا در صورت بروز زخم، بریدگی، تاول، قرمزی، ناخن‌های عفونی و سایر مشکلات آن را سریع‌تر متوجه شوند. برای مشاهده بهتر اطراف پا می‌توان از آینه هم استفاده کرد تا تمام زوایای آن دیده شود.
بهتر است مبتلایان به دیابت هر روز پاهای خود را با آب گرم شست‌وشو دهند. دمای آب نباید خیلی بالا باشد تا باعث سوختن و آسیب‌رساندن بیشتر به پوست پا شود. بعد از شست‌وشو نیز باید پا و بین انگشتان بخوبی خشک شود تا از ایجاد قارچ ناشی از رطوبت جلوگیری شود. از پودر بچه بین انگشتان پا می‌توان برای کاهش تعریق استفاده کرد.
استفاده روزانه از کرم‌های مرطوب‌کننده روی پوست و کف پا بویژه بعد از شست‌وشو باعث نرمی و لطافت پا و مانع از خشکی و ترک‌خوردگی آن می‌شود.
ناخن‌ها را به‌موقع کوتاه کنید تا مانع از فرورفتن ناخن به داخل پوست کناره‌های انگشت پا شود. گوشه‌های ناخن را هم به گونه‌ای کوتاه کنید که به درون گوشت فرو نرود.
بیماران دیابتی باید همیشه از جوراب، کفش یا دمپایی به عنوان پوشش و محافظ پا استفاده کنند و از راه‌رفتن با پای برهنه حتی در داخل منزل خودداری کنند. چنین کاری به دلیل بیماری‌شان، پاها را در معرض آسیب‌دیدن و جراحت قرار می‌دهد. استفاده از جوراب‌های بدون درز و دوخت در اولویت هستند و باید از پوشیدن جوراب‌های تنگ خودداری کرد.
به خاطر داشته باشید که باید قبل از پوشیدن جوراب یا کفش حتما با دست داخل آن را چک کنید تا از نبود اشیای تیز و برنده در آنها مطمئن شوید؛ زیرا پای افراد دیابتی به دلیل کاهش حس ممکن است وجود اشیای برنده را احساس نکند.
بیماران دیابتی باید در انتخاب کفش دقت کافی داشته باشند و عصرها را برای خرید انتخاب کنند که پا در بزرگ‌ترین اندازه قرار دارد. کفش تنگ ممکن است باعث ایجاد زخم و تاول روی پا و در نتیجه عفونت آن ناحیه شود. خریدن کفش‌های پاشنه بلند و نوک باریک برای مبتلایان به دیابت به دلیل فشار زیادی که بر روی انگشتان وارد می‌کند، بدترین انتخاب ممکن است.
صندل و کفش‌های جلوباز به دلیل احتمال برخورد یا وارد آمدن آسیب هرگز توصیه نمی‌شود؛ بلکه استفاده از کفش‌های بسته‌ای که محافظت کاملی از پا و انگشتان به عمل آورد باید اصلی‌ترین نکته در انتخاب کفش باشد.
کفش‌های نایلونی یا پلاستیکی از آنجا که مانع از گردش هوای مناسب در داخل کفش می‌شود، احتمال تعریق پا و رشد قارچ را بین انگشتان پا افزایش می‌دهد. دیابتی‌هایی که دچار کندی جریان خون در ناحیه پا می‌شوند بهتر است چند بار در روز انگشتان پا را هر بار به مدت پنج دقیقه حرکت دهند تا جریان خون برقرار یا تشدید شود. این کار را می‌توان روی مچ پا نیز تکرار کرد. انداختن پاها روی هم هنگام نشستن روی صندلی جریان خون ورودی به پاها را مختل می‌کند.زمانی که بیمار در معرض خطر گسترش زخم ناشی از پوشش نامناسب پا قرار می گیرد ممکن است با یک تغییر شکل در پا روبه رو باشیم که این امر منتهی به ایجاد فشار کف پا می شود و در این صورت نیازمند به ارتوزهای پا برای بهبود توزیع فشار خون در کف پا می شویم و چنین ارتوزهایی ممکن است نتوانند در داخل کفش های معمولی و مرسوم جای داده شوند و تطابق یابند بنابراین کفش های طبی می توانند راه حل عملی برای پیشگیری از ایجاد زخم در این دسته از بیماران باشند./
همین امر موجب می شود زخم هایی که بطور مرتب در اثر آسیب های محیطی در پای همه افراد ایجاد می شود و بسرعت خوب می شود، در پای افراد دیابتی بهبود پیدا نمی کند و عوارضی به دنبال دارد که از جمله درد، نوروپاتی (بیماری اعصاب) محیطی، زخم و نهایتا قطع عضو اندام است و اکثر این گونه بیماران درگیر نوروپاتی حسی هستند که معمولا ساق پا حساس می شود و با پوشیدن جوراب و شلوار در هنگام شب و تماس آنها با پوست، ساق پا دردناک می شود.
از دیگر عوارض قند بالای خون، بخصوص در افرادی که بدرستی قند خونشان کنترل نمی‌شود، بی حسی در پاهاست. در اثر این بی حسی اگر زخم، پینه یا میخچه‌ای به واسطه پوشیدن کفش نامناسب در پا ایجاد شود، فرد دیابتی قادر به تشخیص بموقع عارضه نیست و به دلیل تاخیر در درمان، احتمال بروز مشکلات ثانویه وجود دارد.
از آنجا که درد پا در بیماران دیابتی کمتر احساس می‌شود، متخصصان توصیه می‌کنند که مبتلایان به دیابت باید هر روز پاهای خود را بررسی کنند تا در صورت بروز زخم، بریدگی، تاول، قرمزی، ناخن‌های عفونی و سایر مشکلات آن را سریع‌تر متوجه شوند. برای مشاهده بهتر اطراف پا می‌توان از آینه هم استفاده کرد تا تمام زوایای آن دیده شود.
بهتر است مبتلایان به دیابت هر روز پاهای خود را با آب گرم شست‌وشو دهند. دمای آب نباید خیلی بالا باشد تا باعث سوختن و آسیب‌رساندن بیشتر به پوست پا شود. بعد از شست‌وشو نیز باید پا و بین انگشتان بخوبی خشک شود تا از ایجاد قارچ ناشی از رطوبت جلوگیری شود. از پودر بچه بین انگشتان پا می‌توان برای کاهش تعریق استفاده کرد.
استفاده روزانه از کرم‌های مرطوب‌کننده روی پوست و کف پا بویژه بعد از شست‌وشو باعث نرمی و لطافت پا و مانع از خشکی و ترک‌خوردگی آن می‌شود.
ناخن‌ها را به‌موقع کوتاه کنید تا مانع از فرورفتن ناخن به داخل پوست کناره‌های انگشت پا شود. گوشه‌های ناخن را هم به گونه‌ای کوتاه کنید که به درون گوشت فرو نرود.
بیماران دیابتی باید همیشه از جوراب، کفش یا دمپایی به عنوان پوشش و محافظ پا استفاده کنند و از راه‌رفتن با پای برهنه حتی در داخل منزل خودداری کنند. چنین کاری به دلیل بیماری‌شان، پاها را در معرض آسیب‌دیدن و جراحت قرار می‌دهد. استفاده از جوراب‌های بدون درز و دوخت در اولویت هستند و باید از پوشیدن جوراب‌های تنگ خودداری کرد.
به خاطر داشته باشید که باید قبل از پوشیدن جوراب یا کفش حتما با دست داخل آن را چک کنید تا از نبود اشیای تیز و برنده در آنها مطمئن شوید؛ زیرا پای افراد دیابتی به دلیل کاهش حس ممکن است وجود اشیای برنده را احساس نکند.
بیماران دیابتی باید در انتخاب کفش دقت کافی داشته باشند و عصرها را برای خرید انتخاب کنند که پا در بزرگ‌ترین اندازه قرار دارد. کفش تنگ ممکن است باعث ایجاد زخم و تاول روی پا و در نتیجه عفونت آن ناحیه شود. خریدن کفش‌های پاشنه بلند و نوک باریک برای مبتلایان به دیابت به دلیل فشار زیادی که بر روی انگشتان وارد می‌کند، بدترین انتخاب ممکن است.
صندل و کفش‌های جلوباز به دلیل احتمال برخورد یا وارد آمدن آسیب هرگز توصیه نمی‌شود؛ بلکه استفاده از کفش‌های بسته‌ای که محافظت کاملی از پا و انگشتان به عمل آورد باید اصلی‌ترین نکته در انتخاب کفش باشد.
کفش‌های نایلونی یا پلاستیکی از آنجا که مانع از گردش هوای مناسب در داخل کفش می‌شود، احتمال تعریق پا و رشد قارچ را بین انگشتان پا افزایش می‌دهد. دیابتی‌هایی که دچار کندی جریان خون در ناحیه پا می‌شوند بهتر است چند بار در روز انگشتان پا را هر بار به مدت پنج دقیقه حرکت دهند تا جریان خون برقرار یا تشدید شود. این کار را می‌توان روی مچ پا نیز تکرار کرد. انداختن پاها روی هم هنگام نشستن روی صندلی جریان خون ورودی به پاها را مختل می‌کند.زمانی که بیمار در معرض خطر گسترش زخم ناشی از پوشش نامناسب پا قرار می گیرد ممکن است با یک تغییر شکل در پا روبه رو باشیم که این امر منتهی به ایجاد فشار کف پا می شود و در این صورت نیازمند به ارتوزهای پا برای بهبود توزیع فشار خون در کف پا می شویم و چنین ارتوزهایی ممکن است نتوانند در داخل کفش های معمولی و مرسوم جای داده شوند و تطابق یابند بنابراین کفش های طبی می توانند راه حل عملی برای پیشگیری از ایجاد زخم در این دسته از بیماران باشند./
مشاهده و سفارش
بهپو در جوامع مجــازیکانال ما را در جوامع مجازی دنبال کنیــد
دیدگاه و نظــرات
مراکز تصویربرداری
داروخــانه ها
مراکز آزمایشگاهی
کلینیـک ها
