1. FUT یا FUE : اولین روش موثر و مورد تایید مجامع علمی که همچنان کاربرد دارد، FUT نام دارد. در انجام این روش به کمک بی‌حسی، نوارهایی به اندازه 10 تا 15 سانتی متر و با عرض 1 تا 5/1 سانتی متر از پشت موهای پشت سر -بانک مو- برداشته می‌شود که البته با توجه به میزان طاسی متغیر خواهد بود. دسته‌های مو که از زیر بافت چربی پوست برداشته می‌شود، به کمک کاترهای ظریف و مخصوص به شکل تک یا دسته‌های کوچک جدا می‌شود و پس از علامت‌گذاری قسمت‌های بی‌مو، در پوست سر جا می‌گیرد. از آنجا که موهای خود فرد پیوند زده شده، سیستم دفاعی بدن واکنشی نشان نمی‌دهد و به همین دلیل تنها از موی هر فرد می‌توان برای خودش استفاده کرد، در غیر این صورت، سیستم ایمنی پیوند را مانند آنتی‌ژن یا میکروب می‌داند و علیه آن قیام می‌کند. البته جالب است بدانید این روش به نام FUE نیز شهرت دارد و گاهی در تبلیغات به‌عنوان روش دیگری برای جذب افراد استفاده می‌شود، در حالی که تنها تفاوت در دو کلمه لاتین به معنای برداشتن و استخراج، اساس این تفاوت لغوی است.
2. FIT : روش شناخته‌شده دیگر پیوند مو FIT است که در انجام آن به وسیله پانچ، تارها یا دسته‌های مو 1 تا 5 میلی‌متری از بانک مو بیرون آورده می‌شود و در قسمت‌های مورد نظر جامی‌گیرد. معمولا بخشی که مو پیوند می‌شود یک میلی‌متر کوچک‌تر است تا تارها به خوبی متصل شوند. این روش غالبا برای افرادی با درجات مویی 2 تا 4 یا خانم‌هایی که موهای کم‌پشت دارند، استفاده می‌شود که تارهای مو بین موهای اصلی جا بگیرد.
3. BHT : این شیوه از پیوند مو برای افرادی انجام می‌شود که بانک موی خوبی ندارند یا به دلیل مراجعه به مراکز غیرتخصصی، بانک مو از بین رفته است. به این نحو از موهای بدن نواحی پشت کتف و بازوها برای پیوند استفاده می‌شود.
4. SUT : این روش که به‌عنوان متدی بدون جراحی و خونریزی با استفاده از دستگاه به جای عملکرد فرد در بسیاری از تبلیغات دیده می‌شود و برای مردم اغواکننده است، در واقع در حد مطالعه مطرح شده و هنوز از نظر علمی به‌عنوان یک روش قطعی و موثر پیوند مو مورد تایید نیست.
5. HRT : چند سال پیش محققان ژاپنی روشی برای پیوند مو ابداع کردند که نوعی ماده کراتینی مصنوعی شبیه ساختار مو با دستگاه به پوست سر چسبانده می‌شد. از آنجا که ساختار کراتینی آن بسیار نزدیک به موی طبیعی بود و غالبا عفونت، حساسیت و تحریک سیستم دفاعی را در پی نداشت، روش خوبی برای قسمت‌های سوخته پوست سر یا صورت که به دلیل عدم خونرسانی امکان پیوند موی طبیعی وجود نداشت، محسوب می‌شد اما پس از مدتی پزشکان متوجه شدند با گذر زمان و رشد سلول‌های پوست به‌تدریج چسب از تارهای مو جدا می‌شود و می‌افتد که به دلیل خالی شدن لابلای موها جلوه نازیبایی ایجاد می‌کند. از همین رو، امروزه تقریبا این روش منسوخ شده زیرا در طولانی‌مدت نتایج مثبتی ندارد.
6. لیزر کم‌توان : نتایج مطالعات نشان می‌دهد همان‌گونه که لیزر با حرارت بالا برای سوزاندن موهای زائد به کار می‌رود، در روشی موسوم به لیزر کم‌توان که با حرارت پایین انجام می‌شود، می‌توان به طور نسبی به ضخیم شدن موها کمک کرد، هرچند باعث رویش موهای جدید نخواهد شد. 
7. PRP؛ روش پرسروصدا: جدای از روش‌های پیوند مو، شیوه‌ای به نام PRP در زمینه رفع طاسی بسیار مورد بحث است و تبلیغات گوناگونی درباره آن انجام می‌گیرد. در این روش پلاسمای خون فرد گرفته می‌شود و پس از آن مرحله سانترفیوژ و جدا کردن و تزریق مواد محرک پلاکت‌هاست. از آنجا که پلاکت‌ها دارای فاکتور رشد هستند، باتوجه به اینکه وارد چه بافتی شود، در آن قسمت باعث رشد می‌شوند. این روش ابتدا برای زخم‌های دیابتی مقاوم به درمان و بهبود آسیب‌های وارد به زانوی ورزشکاران که قابل عمل جراحی نبود، انجام شد و خیلی خوب جواب داد. پس از این فرضیه‌ای مطرح شد که از این عوامل رشد برای سلامت پوست و رویش مو استفاده شود. البته به‌رغم تبلیغات گسترده و تاثیرات نسبی در مراحل اولیه با وجود اینکه مطالعات زیادی نیز انجام گرفته، هنوز شواهد علمی‌ مبنی بر تاثیر این روش بر رشد مو و پرپشت شدن موها تایید نشده است.

مراقبت‌های پس از «پیوند مو»